اشعار

ای مـادر مـظـلـومـۀ ما حـضـرت زهـرا           بـانـوی عـلـی بـابِ دعـا حضرت زهـرا

پـيـوستـه تو را مـدح کـنـد احـمـد مختـار           تـابـنـده تـرين نـورِ خـدا حـضرت زهـرا

ثـابـت قــدم انــدر ره مــولاى جــنــانــى           جان دادۀ از جـور و جـفا حضرت زهرا

چون در ره مولا ز خود همواره گذشتی           حـيـدر شده مـديـون شما حضرت زهـرا

خاکِ قدمت سرمۀ چـشـمـانِ شَهان است           در نـزد خـدا بـابِ عـطـا حضرت زهرا

ذراتِ جـهــان مـدحِ جـلالـت بـنـمــایـنــد           رفـتـار تو پـروانـه نـمـا حضرت زهــرا

زشت است که غیر از تو بخواهم ز تو بانو           ژولـیـده بـبـیـن حال مرا حضرت زهـرا

سـوگــنــد به قــرآن خـدا تـا بـه قـیـامـت           شـادم که شــدم اهل ولا حـضـرت زهرا

صد ها چو مرا خادم آن بیت پُر از نـور          ضامن شده در وقتِ جزا حضرت زهرا

عاری بُوَد از رجس و گنه روحِ تو بی بی           ظلم است اهـانت به شما حضرت زهرا

عـیـسـی نـفـسـان خـادم دربـار شـمـایـنـد           غم کی به شما گشته روا حضرت زهرا

فـقـدان تو مـولای مرا خـانـه نشیـن کرد           قبرت شده غـمخانه چرا حضرت زهـرا

کُـشـتـنـد تو را، قـامت مـولای دو عـالـم           گردیده ز این غصه دو تا حضرت زهرا

لعنت به هر آنکس که تو را نقش زمین کرد           من گـفتم و گـویم همه جا حضرت زهرا

نتوان که غمت گفت و براین غصه نبارید           واللهِ شـدم اهـل بـکـاء حـضـرت زهــرا

هـسـتـم هــمه دم ذاکــرِ نــالایـق این در           یا حـضـرتِ امُ الـشُـهـدا حضرت زهـرا

روی زمیـن رهـا شـدنت می کشد مرا           گـلـزار روی پـیـرهنت می کـشـد مرا

از پشت دربْ فضۀ خود را صدا زدی           آن لـحـظـۀ صـدا زدنت می کـشـد مرا

دلشوره های هرشب من جای خود ولی           این گوشه گیـریه حـسنت می کشد مرا

دلـواپـسی و گـریـۀ من بی دلیل نیست           زهــرا کـبـودی بـدنت مـی کـشـد مـرا

جـای کـفـن قـواره کـنـی پیرهن ولی..           داغ شـهـیـد بی کـفـنـت می کـشـد مـرا

روی تاج عـرش طبق نصّ لولا فـاطـمـه          نقش شد زهــرا سلام الله عـلـیـهـا فـاطمه

آنكه خاك جـانـمازش را تـبـرّک مى بـرند          اولـیـا الله عــالــم، كـیـسـت الاّ فــاطــمــه

انبیا از بركت دستـاس او نان می خورند          رزق و روزى می دهد به اهل بالا فاطمه

ظاهـراً فـرمــوده انـد ام الائـمـه فــاطـمـه          بـاطـنـاً فـهـمـانـده انـد ام ابـیـهـا فــاطــمـه

جـلـوه ای شـد لـیـلـة الـقـدر رسول الله او          جـلـوه ای شد لیـلـة المحـیای مولا فـاطمه

بـچـه هـایـش حـجـت الله انـد اما گـفـته انـد          آشـكــارا حـجـت الله عـلــیـنــا فــاطــمــه

سیزده معصوم هریك نورى از زهراست پس          مى شود سرجمع این ها چهارده تا فاطمه

فاطمه حق و علی حق و مع الحق آینه است          چه عـلـی اندر عـلى چه فـاطمه با فاطمه

حك شده بر روی گـردنبند زهرا یاعـلـی          حك شده بر ذوالـفـقـار مرتضی یا فاطمه

بسكه حیدرفاطمه است و بسکه زهرا حیدراست          در نـجـف چیزى نمی بـیـنـیـم الا فـاطـمه

شـادی روح خـدیـجـه، كـوری چشم همه          سـروری دارد به زنـهـای دو دنیا فـاطمه

با هر اسمی كه بخوانی در نهایت مادر است          راضیـه؛ حنـانـة الحـوراء، زهـرا؛ فاطمه

مادری بالاتر از این؟مهربانی بیش از این؟          میرسد محشر به داد شیعه صد جا فاطمه

خانه اش كه سوخت مسمار از خجالت سرخ شد          آن چنان برخورد با سینه كه آنجا فاطمه...

غارتگران گـلبرگ گل ها را شکستـند            آلالـه هـای سـرخ زیـبـا را شکـسـتـند

با آه و حسرت یک شبـی اندر مـدیـنه            گـنـجـیـنـۀ عشق و تـمـنـا را شکـستند

گـویـا تـمــام وسعـت... سـبـز ولایـت            یعنی بهـار عشق مـولا را شـکـسـتـند

این گـوهـر یـکـدانـۀ دریــای عصمت            آیـیـنــۀ پــاک مـصـفــا را شـکـسـتـنـد

حق عـلـی را بی سببب از او گـرفتند            از سوز در پهلـوی زهـرا را شکستند

تا در صدف از وسعت آن گنج عصمت            آن گـوهـر پـاک مهـیـا را... شکـستند

چـشـم و چـراغ بـانـوان جـمـله عـالـم            بال و پر زیبای عـنـقـا را شـکـسـتـنـد

یـاس کبود حضرت مولا به حـسـرت            در شعـله ها؛ آن یاس زیبا را شکستـند

خستند؛ بازوی ز گـل نـازک ترت را            زین غم به جنّت قلب طاها را شکستند

تنهـا نه قـلـب زهــرۀ زهـرای اطـهـر            قـلـب تــمـام اهـل دنـیــا را شکـسـتند

تـمـام شـمـع وجـود تـو آب شـد مــادر            دعـای نـیـمـه شبت مستجاب شد مادر

گل وجود تو پرپر شد و به خاک افتاد            بهـشـت آرزوی مـا خـراب شد مــادر

بجای شمع که سـوزد به قـبـر پنهـانت            عـلـی کـنـار مــزار تـو آب شد مــادر

میان آن همه دشمن که می زدند تو را            دلـم به غـربت بـابـا کـبـاب شـد مـادر

حـمـایت از پــدرم را گـنـاه دانـسـتـنـد            که کـشتن تو در امت ثـواب شد مـادر

به محفلی که علی بر تو مخفیانه گرفت            سرشک دیــدۀ زینب گـلاب شد مـادر

به یـاد نـالـه مـظـلـومـیت دلــم ســوزد            که چون سلام پدر بی جواب شد مادر

نشان غصب فدک ماند تا به ماه رخت            گـرفـتـه نیمه ای از آفـتـاب شـد مــادر

عـلـی بیاد جوانیت پیـر گشت چو دیـد            خمیده سـرو قـدت در شباب شد مـادر

عنـایتی صف یوم الحساب «میثم» را            که خسته از گنه بی حساب شد مــادر

مـن بــا دم تـیـغـم شـهــادت آفـــریــدم            در فتح خـیـبر قـلب مرحب را دریـدم

چون کوه بنشستم به روی سیـنۀ عَـمر            مـردانـه آن خصم خـدا را سر بـریـدم

یکروز در جنگ اُحد خوردم نود زخم            دریای لشگر را به خاک و خون کشیدم

یک لحظه زانـویـم نلرزید و به گوشم            خـود لافـتـی الاّ عـلـی از حق شنـیـدم

یـک دم نیاوردم ز محنت خـم به ابـرو            یـک عــمــر در کـام بــلاهـا آرمـیــدم

با آنهمه وقتی که زهرایم زمین خورد            جان دادن خود را به چشم خویش دیدم

آن شب زمین خوردم که دور از چشم مردم            دنـبـال تـابــوت عــزیــز خـود دویــدم

با آنکـه هـمـچـون آسـمـان بودم مقاوم            مـثـل هلال از غـصّـۀ ما هـم خـمـیـدم

یا فـاطـمـه شـرمنده ام از اینکه امشب            با دست خود خشت لحـد بهر تو چـیدم

«میثم» گنهکار است امّا شاعر ماست            یا رب ببخش او را به زهـرای شهیدم

منم تنهـای تنهـا و تویی تنهـاتـرین یـارم           مرو مگذار تنهایم که من تنها تو را دارم

توهم جان علی هم حافظ جان علی بودی           چگونه پیکرت را در درون خاک بگذارم

منم مشکل گشای خلقت و دست خدا زهرا           ببین بی تو چه مشکل ها که افتاده است در کارم

همه غم های عالم بین ما تقسیم شد آری           که تو از درد می نالی و من از غصّه بیدارم

دو چشم بسته و قدِّ خم و ضعف تنت گوید           که امشب میروی از دستم ای مظلوم بیمارم

از آن روزی که شد در ابر سیلی صورتت پنهان           بود هم سوز آن در سینه هم دردش به رخسارم

من آن نخلم که تو هم برگ من، هم بار من بودی           خدا داند دگر بی تو نه برگی مانده نه بارم

بزن چادر کنار از رخ که هنگام جدایی شد           مپوشان روی خود را از من ای شمع شب تارم

بنالید ای تـمام چـاه ها ای نخل ها بر من           که زهرای مرا کُشتند پیش چشم خونبارم

دو دست بسته از خانه مرا بردند در مسجد           عدو نگذاشت یارم را زروی خاک بردارم

بگو بغض گلو را پیش چشمم بشکند زینب           سکوت سینه سوزش داده بیش ازگریه آزارم

غم ناگفته ام چون شعله خیزد از دل میثم           به هر بیتش بود آهی ز سوز سینۀ زارم

غـمِ درون من از لـرزش سخن پیداست           جـراحت دلـم از خـون پیـرهن پیـداست

کـبـودی تن این لالـه در حـجـاب کـفـن           شقایقی است که از برگ نسترن پیداست

چه رفـتـه بر سر پـهـلـو و سینـۀ زهـرا           به وقت غـسل ز خـونـابـۀ کفن پیداست

مـیـان خــانــه کــنـــار جــنــازۀ مـــادر           مصیبتی است، ازاشک اباالحسن پیداست

غریبی دو جگر گوشه اش که میگریند           از آستـیـن که بگـیـرند بر دهن پیداست

بـایـد چـگـونـه بـشـکـنـد بغض گـلـو را           مردی که نـامش خـم کند پشت عـدو را

در چهره اش پیداست این غم را که زهرا           از او نهان کرده است چندین هفته رو را

سـر روی دیوار غـریـبی گـریـه میکرد           حـالا کـه فـهـمـیـدست اســرار مگـو را

هق هق صدای گریه وقت شستن دست           هق هق صدای گریه آن وقتی که مو را

"با آب بی معنی است کوثر را بشویند"           آری عـلـی با اشـکـهـایـش شـست او را

خـیـبـر شکن را داغ پهـلـویـی شـکـسته           دیگر نـیـازی نـیـست تا بغضی گـلو را

گـل های عـالـم را معـطـر كرده بـویـت           ای آنكه میگردد زمین در جست و جویت

یادش بخیر آن روزها ریحان به ریحان           می چید پیغمبر بهشت از رنگ و بویت

سیـاره هـا را در نخـی می چــیدی آرام           می ساخـتی تسبـیحی از خـاک عـمویت

برداشتـنـد از سفره ات نان، مردم شهـر           جرعه به جرعه آب خوردند از سبویت

درهای رحـمـت بـاز می شد با دعـایت           دردا كه می بـستـنـد درهـا را بـه رویت

تـاریـخ می داند فـدک تـنهـا بهـانه است           وقـتـی بـهـشـت آذیـن شـده در آرزویت

وقتی منـزّه گشته خـاک از سجـده هایت           وقتی مطـهـر می شود آب از وضـویت

چـادر حـمـایـل می كـنی از حق بگـویی           حـتـی اگـر یـك شـهـر باشد روبـرویـت

بـرخـاستـی با آن صـفـت هـای جـلالـی           این بار آتش می چكید از خلق و خویت

حـتـی زمــان می ایـستد از این تـجـسّـم           تو سوی مسجد میروی مسجد به سویت

از های و هو افـتـاد دنـیـا بـا سـکـوتـت           دنـیـا به آرامش رسیـد از های و هـویت

از بـانـگ بـسم الله رحـمـن الـرحـیـمـت           از آن نــهــیــب؛ الـــذیــــن آمـــنــویــت

تو خطبه میخواندی و می لـرزید مسجد           ذرات عــالــم یک صـدا لـبـیـک گـویت

خطبه به اوج خود رسید آنجا كه میریخت           مدح عـلـی حـیـدر به حـیـدر از گلویت

گفتم عـلی... او قطره قطـره آب می شد           آن شب كه روشن شد سپیدی های مویت

آن شب كه زخـم تو دهـان وا كرد آرام           زخــم تـو آری زخــم آن رازِ مـگـویـت

هنگام دفن تو عـلـی با خویش می گفت           رفـتـی ولی پـایـان نمی یـابـد شروعـت

 پخش سبک  

هــر دلی شیـدایـی زهــرا            هر سـری سودایی زهـرا

لاله های نـوحـه رویـد از            داغ عـاشـورایــی زهــرا

قـامـتـش خـم شـد؛ دخـتـر طـاهـا            ایهـا الـعـالـم؛ کُـشـتـه شـد زهــرا

آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا

*************************

گر چه قـربـانی حیـدر شد            گر چه همچون یاس پرپرشد

حضرت زهـرای مرضیّه            جانـفـدای عشق رهبر شد

وسـعـت قــدرش؛ بی نـهـایت بود            تــا دم آخــــر؛ بــا ولایــت بـــود

آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا

*************************

مــا ز حُب فـاطـمـه مستیم            عهد خون با لاله ها بستیم

تــا بــه آخــر پــیــرو راه            سـرخ آقـا و امـام هـستـیم

از عـنــایــات؛ ربّ جـبــرائــیــل            ما بجـنـگـیـم تا؛ مـرگ اسـرائیل

آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا

*************************

روزی آیــد امــیّــد دلـهــا             از کـنـار کـعـبـه آن مـولا

گـیـرد از آن نا مـسـلمانان            انـتـــقـام صــورت زهــرا

از غم حیدر؛ سوز و آهی داشت            مـادرم آخـر؛ چه گـنـاهـی داشت

آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا؛ آهُ واویلا

 پخش سبک  

امّ ابــیــهـا، آرامـشِ جـان، نــور دلِ حـضـرت طـاهـا

امّ ابـیـهــا، ای در غــم تــو شــعــلـه زده آتـش دلـهــا

آه آه ، بــانـوی شـهـیـده            آه آه ، قـامـتـت خـمـیـده

************************************

سورۀ کـوثــر، ای طلعت نـورانـی تو شـمـس هـدایت

یـاورِ حــیـدر، ای چـادر خـاکـی تو پـرچـم به ولایـت

آه آه، مـظـهـر شـهـامـت           آه آه، مــــادرِ امـــامــت

************************************

سینه زنان را، با یاد غـم بی حد تو دیـده پُر آب است

درس تو بر ما، ایثار و وِقار و شرف و صبر و حجاب است

آه آه، فـخـر عـالـمـیـنـی           آه آه، مــادرِ حـسـیـنــی

************************************

در رهِ اسلام ، قـدّ تـو خـمـیـده شـده و روی تـو نـیـلـی

من چه بگویم، از کوچه و برگ فدک و دشمن و سیلی

آه آه، جرم تو چه بود است           آه آه، صورتت کبود است

************************************

ذکر تو گویم ، با گریه و با ناله و با شـور و نـوایی

از کـرم تو، دلهـا شده با عـشـق حسیـن کـربـبـلایـی

آه آه، مـادری خــمـیــده           آه آه، یـک سـرِ بـریــده

 پخش سبک  

در شـأنِ تو نـازل شد از داور            انّــا اعــطــیــنـاکَ الــکــوثــر

ای دشـمـنـت تـا به ابـد ابــتــر            بــودی هـمـیـشـه یـاورِ حـیـدر

ای مـهـرِ تـو گـنـجـیـنـۀ دلـهـا            سَــیّـــدَةُ الــنّــســاءِ دو دنــیـــا

ای یــاسِ پـرپــرِ بـهـشتِ دین            دار و نـدار و هــسـتـیِ مــولا

جمالِ حور، زِ طلعَتِ خدایی ات روایتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

یا فاطمه

یا فاطمه، تو نور حقّ و کوکبِ هدایـتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

*******************************************************

شــرف بُـوَد خـاکِ حـریـمِ تـو            وِقـــار ســـائــلِ قـــدیـــمِ تـــو

قـلـبِ شـکـسـتـه ام شـده مـادر            به بـامِ اشــک، یـاکــریــمِ تــو

ای به شبِ تــارِ بـشـر مهتاب            مرا ز لطف و مَرحَمَت دریاب

دعــای تو شـامـلِ حــالــم شـد            که من شدم سیـنـه زنِ اربـاب

یا فـاطـمه، دلدادگانِ عـشق را عـنایـتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

یا فاطمه

یا فاطمه، تو نور حقّ و کوکبِ هدایـتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

*******************************************************

من سـائـلِ لطف حسین هـستم            ســــوزِ دلــــم ز ســــوزِ آهِ او

دعا نما که چون شـهـیدان من            ثــابـت قــدم شــوم بــه راهِ او

من آرزویــی بـی قــرین دارم            شــوق نــگـــارِ نـازنـیـن دارم

قـســم به خـسـتـگـیِ زائــرهــا            حـال و هــوای اربـعـیـن دارم

حسینِ من بیا و این دلِ شکسته را بخر            حسینِ من مسافر جامانده را با خود ببر

حسینِ من

یا فاطمه، تو نور حقّ و کوکبِ هدایـتی            شهیـده و، پـهـلـو شـکـسـتـۀ رهِ ولایـتی

 پخش سبک  

مهربـان مـادرم، نـور عیـن توأم            دیده بگشا ببیـن، من حسین توأم

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

خاطرات غمت، می شود قـاتـلـم            داغ هجـر تو شد، آتـشی در دلـم

رفتی از پیش ما، ای گل مصطفی            بین گـودال خـون، به سراغم بیا

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

میشود کربلا، داغت ازحد فزون             تو ببینی مرا،غرقه در خاک و خون

گر رسیدی ز عرش، در برِ پیکرم            گریه کم کن تو بر، پیکرِ بی سرم

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

گرببینی زغم، روی نِی رأسِ من            جانِ زینب تو بر،سر و صورت مزن

گر زنی بر روی، صورتت ازجفا            زنده گردد به من، روضۀ کوچه ها

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

قـاتـل جـانِ من، تیغ و نیـزه نبود            قـاتـلِ مـن بُـوَد، داغ روی کـبـود

ای اُمـیـد همه، بـر لـبـم زمـزمـه            به سـمـا قـائـمـه، فـاطمه فـاطـمه

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

نیتت هر زمان، یاریِ حیدراست            خطبه وگریه ات، نهیِ ازمُنکر است

وادیِ تو بُـوَد، مـکـتـب بـنـدگــی            جانـفـدایت شدن، بـرکتِ زنـدگی

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

رزق جان و دلت، درد وماتم شده            داده ای جان تو با، قامتِ خم شده

میرسد بر فلک، نورِ افلاکی ات            بیرق روضه ها، چادر خاکی ات

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

********************

غصه دارِ تو و، آن رُخ نیـلی ام            بیـقـرار از غـمِ، کوچه و سیلی ام

بسته دست علی، وَ شد ای با وفا            دستت از دامنش، با غـلافی جدا

ای جوان مادرم، قد کمان مادرم

 پخش سبک  

خدایا چه تلخ است و سخت است،خداحافظی های امشب

شــروع غـریـبـیِ حیدر، شـروع صبــوریِ زیـنـب

حسینت سوی قبر و تابوت،چنان خیره مانده نگاهش

كه گـودال قــبــر تو گـویا، شده گـودی قـتـلـگـاهش

خـداحافظ ای قـرار دلم، خـداحـافظ ای جان حـیــدر

خــداحافظ ای هـمه حاصلم، خداحافظ ای یاس پرپر

آرام جان الوداع؛ یار جوانم الوداع

یافاطمه یافاطمه جان

**********************************

تـمــام سپــاهم تو بودی،عـلـی بعد تو بی سپـاه است

من و صبر و خانه نشینی،علی بعد تو بی پناه است

دو چشمم پر از موج اشك و،تمام نفس هایم آه است

تو رفتی وهمراز این دل،همین اشك و آه است وچاه است

شب من دگر؛ ندارد سحر؛شده خانه ام بیت الحزان

من و صبر و غم؛ غم دم به دم؛ من و كودكان پریشان

آرام جان الوداع؛ یار جوانم الوداع

یافاطمه یافاطمه جان

 پخش سبک  

دار و ندار علی، ای کـوثر بی همتا            السلامُ علیکِ، یا صدّیـقَةَ الکُـبری

در حشـر و میـزان و روزِ وانفـسا            اِشــفَـعـی لـی یـا اِنــسـیَـةَ الـحــورا

یازهرا یازهرا زهرا یازهـرا (۳)

*********************

گویم از آن روزی که، مبتلای تو شدم            خوشا به سعادتم، که گدای تو شدم

به یـادت گـوهـر از دیـده فـشـانــم            انّـا اعـطـیـنـاک الکـوثـر بـخـوانـم

یازهرا یازهرا زهرا یازهـرا (۳)

*********************

بشریّت گـرفته، از تو نـور هدایت            درس آزادگی و، حمایت از ولایت

بـا ذکــر یـا ثــارالله و یــا حــیــدر            می مـانـیـم تا آخـر سـربـاز رهبـر

یازهرا یازهرا زهرا یازهـرا (۳)

*********************

یا حجت بن الحسن، ای آرزوی دلها            لعَجَل یا مـولانا، به حقّ نام زهـرا

مـــی شـــود ای ولـــیُ اللهِ اعــــلا            با ظهـورَت قــبــرِ گـمـشـده پــیــدا

یا مهدی یا مهدی یا اباصالح (۳)

 پخش سبک                         (به سبك خیال وصالت ربوده)

سلام ای عزیز پیمبر، سلام ای علمدار حیدر          تویی قدر و یاسین و انسان، تویی راز آیات کوثر

سلام ای شهید ولایت، همه هستی من فدایت          به جز غم ز دنیا ندیدی، الهی بـمیـرم برایت

به یـاد غــم تو، گـرفـتــار آهم          به دست کریمت، دمادم نگاهم

یا زهرا ، فاطمه جان؛ فاطمه جان؛ فاطمه جان (  ۲ )

**********************************

تو که مـادر آسمـانـی، تو که آبـروی جهانی          سوالم شده از چه آخر، ندارد مزارت نشانی؟

به راه تعـالی اسلام، ندارد دلـم یک دم آرام          همه پـیـرو راه مـادر، شبـیـه شهیدان گـمنام

رجایی و همت، برونسی و چمران          فـدایـی رهــبـر، تـمامـی ایـران

یا زهرا ، فاطمه جان؛ فاطمه جان؛ فاطمه جان (  ۲ )

**********************************

همه پـیــرو راه حـیـدر، همه تـابـع امر رهبر          دراین عرصۀ اقتصادی، به میدان فرهنگ کشور

نـدارم دگـر تـاب دنـیا، خـدایـا خـدایـا خـدایـا          مرا راهی کربلا کن، نصیـبم شهادت بفـرما

سرود رهایی، دمادم روی لب          منم عـاشـقـانـه، فـدایـی زیـنب

یا زهرا ، فاطمه جان؛ فاطمه جان؛ فاطمه جان (  ۲ )

**********************************

هوایی شدم با گل یاس، تو را میکنم هر دم احساس          سلام خداوند سبحان، به تو یا اباالفضل العباس

دلت خون داغ مدینه، دلت زخمی زخـم سیـنـه          شب آخر روضۀ ماست، کرم کن شه بی قرینه

بخر نوکری ها، بخر گریه ها را          نگاهی بیانداز، به ما جان زهرا

یا زهرا ، فاطمه جان؛ فاطمه جان؛ فاطمه جان (  ۲ )

گریه در دست گرفته است عنان را زهرا           ناله بُرده است ز کف تاب و توان را زهرا

بسته ای از چه تو بر روی علی دیدۀخویش           بــاز کـن پـنـجـرۀ بـاغ جـنـان را زهــرا

آسمان بر سـرم آوار شد از جـا برخـیـز           چون تحمّـل کنم این بار گـران را زهرا

ای چـراغ دل من بـاز بـزن سـوسـوئـی           تا دهـی نـور دل و دیـدۀ جـان را زهـرا

گـوشۀ چـشـم کـبـود تو به من می گـوید           که نگـفتی به عـلـی درد نـهـان را زهرا

تـازه شد با غــم تو داغ و غـم پـیـغـمـبـر           گرد غـم باز گرفته است جهان را زهرا

گر که آه از جگرم سوخته بر می خیزد           شـعـلـۀ داغ تو آتـش زده جـان را زهـرا

با غـمـت تا به ابـد عـهـد «وفائی» دارم           نذر تو کرده ام این اشک روان را زهرا

زهرای من که غصه تو را پیر کرده است           دردا چه با تو بـازی تـقـدیـر کرده است

تو سینه سوز دردی و من سینه سوزصبر           ما هر دو را زمانه زمینگیر کرده است

آیات درد بر سر و رویـم نـشـسته است           درمن ز بس ملال تو تـاثـیر کرده است

ای نـخـل سـربـلـنـد ولایت جـفـای خـلق           غم را به خانـۀ تو سـرازیـر کرده است

آن عـزت گـذشـتـه کـجـا این ستـم کـجـا           رفـتار مردم این همه تغیـیر کرده است!

شیـریـنی حیات عـلـی؛ تـرک من مـگـو           کمتر بگو که مرگ چرا دیر کرده است

عشق عـلـی، بهشت پیمبر چه روی داد           اینقدر رنگ و روی تو تغییر کرده است

خواب تو را که سـوی پدر میکنی سفـر           تابوت پیش سـاخـته تـعـبـیـر کرده است

آنجا که می زدند تو را هیچ کـس نگـفت           این بضعة النبی است چه تقصیر کرده است

فریاد از این گـروه که آیــات وحــی را           برنفـع خود،عـلـیه تو تفسیـر کرده است

دنیاست چو قـطـره ایّ و، دریـا زهـرا            کی فرصت جلوه دارد ایـنجـا، زهــرا

قـدرش بود امروز نهـان چون دیـروز            هـنگـامـه کـنـد ولـیـک فــردا، زهــرا

خـالـق چو کتاب خـلـقت انـشا فـرمـود            عـالـم چـو الـفـبـا شد و مـعـنـا، زهـرا

احمد که خدا گفت به مدحـش: لـولاک            کـی می شـدی آفــریــده، لـولا، زهـرا

طـاهـا و عـلـی دو بـیـکـران دریـایـنـد            و آن بـرزخ مـا بـیـن دو دریــا زهــرا

او سـرّ خـدا و لـیـلـة الـقدر نـبـی است            خیـر دو سرا، درخت طـوبـی، زهـرا

بـر تـخـت جــلال، از هــمــه والاتـــر            بـر مـسـنــد افــتـخـار، یـکــتـا، زهـرا

در آل کـسـا مـحـور شخـصیـّـتهـاسـت            مـابـیـن اَب و بَـعـل و بـنـیـهـا، زهــرا

سـر سـلـسـلـۀ نـسـل پـیــمـبـر کــوثــر            سرچـشـمـۀ نـور چـشـم طاهـا، زهـرا

تنها نه همیـن مـادر سبـطـیـن است او            فـــرمـود نــبــی: اُمّ ابــیــهــا، زهـــرا

آن پـایـه که دیـروز پــیـمـبــر بـنـهــاد            امــروز نـگـهـداشـتـه بـر پــا، زهـــرا

از احـمـد و مـرتضی چه بـاقـی مـانـد            از مجـمـعشان شـود چو منـهـا، زهـرا

حرمت بنگر که در صفـوف مـحـشـر            یـک زن نــبــود ســـواره؛ الا زهـــرا

هنگـام شـفـاعـت چو رسـد روز جـزا            کافی است برای شیعـه، تـنـها، زهـرا

حیف است (حسانا) که در آتش سوزد            آن شیعه که ورد اوست: زهرا، زهرا